Donderdag 19 januari

Verkorte versie
De vloer van het derde huis is gestort. De fundatiesleuven voor de eetzaal/keuken/wasserij zijn gegraven. Circa een derde van de bekisting voor de vloer van de eetzaal etc is geplaatst en gesteld. Het terrein voor de eerste drie huizen is geëgaliseerd. De mattenfabricage is verplaatst naar de terp van de drie nog te bouwen huizen. Zo te zien zijn de laatste bovenkanten van de muur ook gestort. Er is een begin gemaakt met het stuken van de buitenmuur en de ijzeren staven er boven zijn deels geplaatst. De straatzijde gaat er zo te zien hetzelfde uitzien als in Phrae.

Die-hards
Vandaag is Om jarig. Ze wordt 14. Toen ik Henny er vanmorgen in de taxi er mee feliciteerde zei hij alleen maar “oh”. We waren om 8.00 op the Land. Voor het eerst. De vijfde betonmolen reed net naar binnen. De rest was dus al om 7.00 uur aan de slag met de eerste. Het is de bedoeling dat ze na elkaar komen. Officieel kan dat ook niet anders, want er kan er maar een tegelijk door de poort die er nog niet is. Maar het is niet de bedoeling dat ze in kolonne achter elkaar het terrein op komen. De anderen hadden dus nog geen moment rust gehad en Anton weet hoe zwaar dat is zo’n betonmolen leeg trekken. Extra zwaar want de chauffeurs is gevraagd extra lange goten mee te brengen. `Ja, die hebben we`, alleen nooit bij zich. De vloer moet van twee kanten worden gestort en dan nog kun je met normale goten niet bij het middendeel, dus daar moet het beton heen getrokken worden. Ook betonmolen 11 en 12 kwamen met verpletterende tussenruimte door de poort. Als je ze allebei ziet leeglopen, is dat wel een geweldig gezicht.
Wij hebben dus eerst weer even met open mond staan kijken (en fotograferen) en zijn toen weer 6 mm staven recht gaan trekken. Alex liep zich duidelijk te vervelen, had het hele terrein al ontdaan van alle rommel en vuil toen ik haar vroeg hoe zei die staven recht trok. Ik heb haar dat wel eens zien doen, maar eigenlijk niet precies want ze deed dat op de oprijlaan en dat was door de palmen aan mijn oog onttrokken vanaf het vlechtwerk. In feite gebruikte ze de lastafel (van echt waaibomenhout!) als aambeeld en met haar handen boog ze die dingen recht. Heel simpel en veel doeltreffender dan dat gebuig met die twee ingekerfde staven. We zijn dus overgestapt op de methode Alex en met vieren (Henny, Claire, Jenny en ik) ging dat beduidend sneller EN we hoefden niet meer te bukken. Leve onze ruggetjes die het hier aardig te verduren hebben.
Vlak voor de thee kwam Richard met de opdracht of we even 100 van die rechte staven konden leveren. Die moesten naar de terp van de drie nog te bouwen huizen worden gesleept. Daar werd een nieuwe vlechtplek ingericht. ’s Middags ligt die lekker in de schaduw van de bomen die de grens vormen met de achter het centrum liggende weg en het kanaal. Het zijn wel niet van die dicht begroeide, maar wel hoge. Ik denk dat dat een hele verbetering is.
Na de thee werd ons gevraagd of we het pas gestorte beton wilden natspuiten. Het droogt hier zo snel dat je er na een paar uur al op kunt lopen. De laatste betonmolens waren net voor de lunch gelost en tijdens de lunch werd al begonnen met het helicopteren. Dat zijn 4 plastic schoepen die er uitzien als helikopterwieken en die worden door een motor in de rondte geslingerd. Daarmee loop je over het betreedbare beton en met water als smeermiddel krijg je een superglad oppervlak. Na het helikopteren moet er zoveel water op worden gespoten dat het er aan de kanten weer afloopt. Totdat de zon geen kracht meer heeft (5 uur, einde werktijd). De bedoeling is dat daardoor te snelle droging van de bovenlaag wordt voorkomen. Te snelle droging leidt tot barstjes in het beton. Om kwart voor vijf is Henny afgehaakt want die wil toch wel eerst lekker douchen en niet gestrest worden door een horde mannen die ook onder de douche willen doorlopen voordat we naar het avondeten gaan.
Ik heb het spuiten dus afgemaakt en ben daarna nog even over het terrein gelopen. En dan zie je de dingen zoals in de verkorte versie is weergegeven. Eigenlijk dus de stand van zaken na een dag hard werken. Waar die honderd staven voor nodig waren, was mij ontgaan, dus die wilde ik eens gaan zoeken. Het bleek dus om de nieuw ingerichte vlechtplek te gaan. Eigenlijk niet tot mijn verbazing trof ik daar een gelukkig kijkende Alex aan die samen met Graham alvast was begonnen aan de eerste van de vijf nog te maken matten. Natuurlijk vroeg ze of ik ook nog even wilde helpen. Twee keer natuurlijk, want de eerste keer snapte ik haar natuurlijk weer niet. Toen hebben we met zijn drieën nog gauw even 5 toertjes gemaakt. We waren dus niet om vijf uur klaar.
Vanavond zijn we bij de HOTSPOT wezen eten. In een hypermodern kolossale mall waar je op dezelfde verdieping een nieuwe lipstick en een nieuwe auto kunt kopen. Ik denk dat we er in 2008 ook zijn geweest, als de naam Robinson jullie iets zegt? Bij de hotspot kun je je anderhalf uur uitleven op een bouillonfondue, met van alles en nog wat. Wat weet ik niet want er stonden geen namen bij. Af en toe heb ik aan Dtim en Cleo gevraagd wat ik at, maar dat ben ik al vergeten. Sushi’s weet ik nog wel en rundvlees en varkensvlees (want dat stond er wel op) maar voor de rest, geen idee.
We hebben er geen anderhalf uur gezeten, want er moesten mensen naar de massage (voor mij dus geen toetje, ik snapte al niet waarom die dames zo vroeg aan de nagerechten begonnen, maar aan de andere kant doe ik die tafel ook altijd veel malen eer aan). Na de laatste hap van haar chocolade mousse genomen te hebben, vertelde Cleo mij dat ze bij het busstation was geweest. De bus doet er vier uur over. Een plaspauze stop waarbij men mij bezwoer IN de bus te blijven. Net over de bergen moet ik Kerry bellen en twintig minuten of zo later pikt ze me op op het busstation van Lom Sak dat 5 km verder ligt (het dorp dan). Ik had aangegeven dat ik er voor de lunch wilde zijn en dat betekent dat ik de airco bus van 06.00 uur moet hebben. De volgend gaat pas om 08.00 uur. Cleo is zo lief mij om 05.15 uur met een tuk-tuk op te halen en me bij de juiste bus af te leveren. Het enige wat ik in de bus tegen mijn medepassagiers moet zeggen is “Lom Sak”. Ik ben benieuwd. Vanavond dus met mijn Thaise foon Kerry gebeld. Na de lunch gaan we met het huis van Ploy naar de waterval, dan naar een marktje (dan willen de dames geheid een pannenkoekje) en dan naar de Koreaanse BBQ. Zondagmiddag gaan we met het huis van Jam treincakes bakken in het nieuwe huis van Pawinee. Kerry had nog niet de boodschappen er voor gedaan, maar dat kwam wel goed. Henny weet nog niet zeker of hij mee gaat. Het is héél vroeg op, vier uur in een (airco)bus hangen en dan tot het eind van de dag 13 kwetterende kinderen om je heen waar je geen woord van verstaat.
Morgenavond vroeg naar bed en waarschijnlijk maandag pas weer nieuws.