Vrijdag 27 en zaterdag 28 januari

In Phetchabun kon ik helaas niet inloggen op deze site. Ben nu weer in Khon Kaen en we hebben een FANTASTISCH weekend achter de rug. Rust? Nee Annette, dat niet!


Verkorte versie
Vrijdag
In plaats van 14.00 uur ging de bus om 17.30. Dus pas om kwart voor elf in Ban Meata Lom Sak, Phetchabun.

Zaterdag
Eerst cadeautjes uitgedeeld, daarna naar de mall in Phetchabun stad. Daar eerst bij Swenson’s de meisjes op een lekker ijsje getrakteerd, daarna zijn de dames inclusief hun Mae gaan shoppen. Ze kwamen terug met twee karren helemaal boordevol met snoep. Kerry is vergeten ons vanmorgen een boodschappenlijst mee te geven voor de chocolade fondue voor morgenmiddag. Jenni Hamilton brengt het morgenochtend mee uit Lom Sak. Vanavond was het feestje van Pawinee: 150 man. Was heel gezellig.

Die-hards
Vrijdag
Vanmorgen helaas niet uitgeslapen: vergeten de wekker af te zetten. Toch nog maar een uurtje blijven liggen. Daarna met Claire ontbeten en gewacht op Henny. De spullen waren allemaal al ingepakt voor de busreis naar Lom Sak. Om twaalf uur hebben we uitgecheckt. Om twee minuten over twaalf belde Cleo dat de bus niet om twee uur, maar om half zes vertrok. Onze reisspullen achter de balie gezet en we zijn naar Central Plaza (mall) gewandeld en daar eigenlijk de middag doorgebracht. Eerst wezen lunchen bij de pizza company en daarna hebben we Swensen’s (ijssalon) vast uitgeprobeerd. Om pas kwart over vijf kwam Cleo ons ophalen om ons naar het busstation te brengen en ons op de juiste bus te zetten. Wayne en Jenni Hamilton gingen ook mee. We hadden gereserveerde plaatsen. Nog voor we Khon Kaen uit waren, waren we al achter op een vrachtwagen gereden. We hebben nog even door gereden tot ergens langs de snelweg. Daar stond een auto klaar om de stuurinrichting te repareren want die maakte veel herrie. Iedereen bleef in de bus, en hup gingen we omhoog. Omdat we voorin zaten konden we het stuurwiel een aantal malen heen en weer zien draaien. Op een gegeven moment vielen we weer naar beneden en werd de reis voortgezet. Het was de bus naar Chiang Mai, dus die is pas in de kleine uurtjes op de plaats van bestemming. Als het toerental te hoog of te laag was, geeft iets een zeer harde onplezierige piep. We hebben die avond wat gepiep gehoord. We werden er bijna gek van. Vlak voor we de bergen in gingen deden we nog een busstation aan. Daar stapten een heleboel mensen in de toch al volle bus. Die gingen er in Lom Sak net als wij pas uit, dus die hebben al die uren gestaan. Het was donker in de bus. Geen kippen of geiten, wel een airco en een paar baby’s die gelukkig erg lief waren. Geen avondeten en geen drankjes, dus hongerig en dorstig stapten we om tien voor tien uit in het busstation van Lom Sak. Wayne had Kerry gebeld en die stuurde Aishley om ons op te halen. De 12 jarige Joshua en een Zwitserse vrijwilligster waren mee gereden. We kunnen ons dus nu ook in het Duits verstaanbaar maken, alleen is er dan maar een die ons begrijpt. De Hamiltons gingen bij hun zoon logeren dus alleen Claire, Henny en ik gingen naar Ban Meata. Daar aangekomen gauw wat geroosterd brood eten en naar bed.

Zaterdag
Vanmorgen naar de kinderen van het Darwin house gezwaaid en gegeten met het Living Waters House (namen repeteren). Na het ochtendcorvee van de dames hebben we de cadeautjes uitgedeeld. Wi hebben we van de speelplaats geplukt en haar haar horloge in het guesthouse gegeven. Daarna ging Henny de cadeautjes voor Living Waters House controleren en ja hoor achter een van de andere horloges zat Wi haar cadeautje. We hebben dus een horloge in de plus. Samen met Kerry de cadeautjes in het Living waters House uitgedeeld. De dames hadden zich al verkleed voor het uitstapje, dus ik kon weer opnieuw beginnen met namen leren.
Aishley wist globaal welke kant we op moesten, maar dat was dan ook alles. Direct na vertrek bleek dat de Mercy auto bijna was uitgedroogd en zoals zo vaak nergens een petrolpump te bekennen. Maar we hebben niet hoeven duwen. Mae Tip heeft Engelse les gehad. Maar dat kwam niet erg uit de verf. Na flink wat rondgereden te hebben en veel anders bedoelde afslagen te hebben genomen toch de mall gevonden.
Ondanks mijn aandringen bestelde iedereen een klein ijsje. Alleen ik niet natuurlijk. Was weer lekker en de dames vonden het zo te zien ook lekker. Normaal als je gaat afrekenen, blijft iedereen zitten, tenminste dat ben ik zo gewend. Hier niet. De hele horde ging mee naar de kassa. Toen ik muntgeld uit mijn portemonnee haalde om het teruggeven wat makkelijker te maken, ging er een afkeurend gemompel door de meute en heb ik het tien baht muntje maar weer gauw terug gestopt.
De dames gingen shoppen. Mae Tip gaf aan dat ze bijna twee uur nodig hadden (pfoeh). Zij verdween met vier meiden. De rest verdween ook, behalve Jam en Om, die bleven nog even bij ons tot de ingang van de Tesco (een Hema +) en waren toen ook in die heel grote zaak verdwenen. Henny is ook ergens gaan neuzen en ik heb met handen en voeten werk dertien plastic pasjes à THB 70 gehaald voor de lunch. Tegen half twee kwam ik Aishley weer tegen en ook Henny was er weer. Toen kwam Mae Tip met een aantal meiden en een boodschappen kar vol met snoep en snacks. Even later waren we compleet met jawel TWEE boodschappen karren tot de rand gevuld met plastic tasjes met snoep en snacks. Op mijn vraag wanneer dat op zou zijn heb ik nog geen antwoord gekregen. Wel een (betoverende) vage glimlach.
Phetchabun is de hoofdstad van de provincie Phetchabun. Alleen kleiner dan Khon Kaen (hoofdstad van de provincie Khon Kaen). In de food court (die er veel gezelliger uitzag als die in Khon Kaen) staan alleen alle gerechten in het Thais. Ik heb dat opgelost door Jam mijn pasje en Om het pasje van Henny te geven met de mededeling dat zij maar voor ons een maaltijd bij elkaar moesten zoeken. We kregen allebei hetzelfde als Om. Een grote kom (model fruitschaal) vol met soep met daarin mie en varkensvleesreepjes en verdacht veel rode puntjes. Zó heet heb ik nog nooit gegeten. Suiker er bij gedaan (maar daar verlies je toch smaak mee) en eigenlijk heb ik wel alle vaste delen op maar veel soep laten staan (Om trouwens ook en die had er ook suiker in gegooid). Na het eten terug naar huis.
Even vragen of Kerry aan de slagroom en het fruit voor de chocoladefondue van morgen heeft gedacht. Nee dus, die boodschappen hadden wij in Phetchabun moeten doen, maar ze had ons geen boodschappenlijst gegeven. Ook de kleren voor Ploy had ze niet gekocht. Vergeten!! En daar was nu niets meer aan te doen. Slagroom was 40 km rijden en ze was moe. Tsja, ik naar de keuken, misschien zou er morgen nog fruit over zijn. Aardige oude dame die keukenprinses maar mijn Engels was Latijn voor haar. Laatste strohalm: Aishley. Die spreekt (nog) geen Thais maar misschien heeft die meer handen en voeten dan ik of andere ideeën. Gelukkig had ze die: De Hamiltons in Lom Sak gebeld en die gaan morgen voor de kerkdienst slagroom en fruit kopen. Jenni is een schoolvriendin van Aishley en heeft ook al in Khon Kaen de koekjes gekocht.
Ja en toen was het tijd voor het feestje van Pawinee. Rondleiding door haar woning. Werkelijk prachtig qua vorm en ook qua inrichting. Zakje kleefrijst (makkelijk, van te voren te maken en op de dag zelf in een pan heet water opwarmen) met een prutje, een kippenboutje en een zeevruchtensalade. Ananas en watermeloen (en cakejes) toe. Was lekker. Daarna een aantal toespraken, de aanbieding van het cadeau van de Builders (incl. de twee Nederlanders). Twee verjaarstaarten. Er was life music en vijf meisjes van de school gaven een voorstelling van een Thaise dans. Erg mooi. Bij nader inzien had ik vorige week vrijdag meisjes zien dansen bij mijn rondgang op het schoolterrein. Die waren dus toen aan het oefenen. Leuk. Daarna een dankwoordje van Pawinee en kon er worden gedanst. Was heel gezellig.