Toch weer bezig

Ons eettentje bij het busstation doet het weer. Met de songthaew naar Ban Kota. Henny en Jenny zijn (na de koffie) verder gegaan met het leeghalen van het Gele Huis. Ik ben gaan helpen met het verven van toekomstige spanten. Maar dat schoot niet op. Er kwam een lading nieuw te schilderen ijzerwerk aan en daar bezweek de huidige verfstelling onder. Nieuwe gemaakt die door het volgende vrachtwagentje weer werd volgeplempt. Uiteindelijk kwam er een elektrisch luchtorgel met een verfspuit en daar kwam zo´n rode menie nevel uit dat ik naar Henny en Jenny ben gevlucht. Een auto met spulletjes, 5 zakken troep buiten gezet en een auto met volle en lege tig liter waterflessen. Die voor de gekoelde waterautomaten met zo’n onderste boven fles er op. Toen we de eerste wagen hadden uitgeladen, begon een van de Thai wat wij uitgeladen hadden er weer in te laden om het weer terug te brengen. Blijkbaar heeft iemand hem op andere gedachten gebracht, want hij heeft het ook weer uitgeladen.

Toen was het tijd voor de lunch en daarna heeft Jason ons op de bus gezet. We kwamen om 17.40 in LomSak aan, dus met tien minuten vertraging, totaal 3 uur en 50 minuten. Reizen in Thailand is spotgoedkoop. Het is een afstand van zo´n 250 km en daar betaalden we voor 141 THB pp. = € 3,52. Ook treinreizen en vliegen is hier goedkoop. Binnenlands dan wel hè. Van LomSak is het nog een half uurtje met de auto. Chris had ons in Khon Kaen al aangeboden ons op te halen en zat ons al geduldig op te wachten.

Bij aankomst op het centrum werden we natuurlijk gelijk omstuwd door de meisjes. En dan begint het raden naar de namen weer. Mae tip en Mae Ann kwamen ons welkom heten en nog tal van andere Mae’s waarvan ik de naam echt niet weet. Ook Kerry kwam even naar ons toe met de mededeling het diner staat voor jullie klaar (etenstijd voor de kinderen is al lang voorbij). Ook Jean Dunk kwam naar ons toe. Heel leuk. Rob zagen we bij het binnen gaan van het Guesthouse en die vertelde ons dat hij zondag heen en weer gaat naar Khon Kaen om Eric (90 jr) op het vliegtuig te zetten en dan neemt hij ons gelijk mee. Dat is 3 uur heen en 3 uur terug. Petje af. Voordat we naar onze kamer gingen fluisterden Jam, Om en Ploy ons in het oor dat Mae Tip vandaag jarig is. Tijdens het eten samen met Kerry hebben we het weekend doorgenomen. We gaan morgen met de 10 meiden (incl Kaao-Mai) èn Mae Tip èn met Kerry naar de Sweet Tamarind Festival in Phetchabun, naar de Tesco Lotus om te shoppen en we eten ergens in LomSak. Hetzelfde programma dus als vorig jaar. Voor dat eten gebruiken we het geld dat iemand ons heeft geschonken omdat ze vergeten waren het in te wisselen bij vertrek uit Thailand. Dat geld wordt dus goed besteed.

In samenspraak met de meiden hebben we toen Mae Tip haar verjaardag gevierd. We moesten zachtjes binnen komen en de meiden gingen in optocht met een chocoladetaart met 6 kaarsjes voorop naar de kamer van Mae Tip (acht passen). Onderweg natuurlijk “Happy Birthday” gezongen. Daarna nog een Thais verjaarsliedje en tenslotte een Hollands drie maal Hoera. Henny en ik hebben de cadeautjes aan Mae Tip overhandigd. Daarna hebben we de meiden wat shopgeld gegeven en toen heeft Henny zijn cadeautjes aan Om gegeven en ik aan Ploy. Uiteraard werd er aan de luchtjes gesnoven en werden de kleren gepast. De jurk voor Jam (had ik haar vorig weekend al gegeven) is te klein, kopen we morgen een ander exemplaar voor. Het leuke aan cadeautjes geven is dat wanneer ze het echt leuk vinden ze proberen het weer in de originele verpakking te schuiven. Meestal scheurt dat dan natuurlijk. Daarna hebben we met zijn allen de taart opgegeten. En zijn Henny en ik naar het Guesthouse gegaan.

Onze mede guesthouse bewoners zijn natuurlijk Eric, Ruth de Zwitserse dame waarmee we in Khon Kaen kennis hebben gemaakt en twee Australische jongedames (zusjes) die hier een aantal maanden als vrijwilligster zitten en Engelse les geven op de school. Namen ben ik alweer vergeten.