16 mei, maandag aan het werk

Vandaag was Chris Stolte op de bouwplaats. Hij heeft me rondgeleid en verteld welke problemen het bouwteam allemaal tegemoet waren gekomen. Maar overal wordt een oplossing voor gevonden. Daardoor zijn de originele bouwplannen vele malen gewijzigd. De topfloor steekt aan de voor en achterkant zo’n vijf meter over het Bill McMartin House heen. De oorspronkelijk zes eenpersoons studentenkamers zijn acht tweepersoons appartementen geworden waarvan een met twee kamers. De gezamenlijke ruimte die in het verlengde van de trap was gesitueerd, is nu centraal gelegen en vandaar kom je in de appartementen met elk een eigen badkamer (toilet, douche en wastafel). De centrale ruimte heeft een heel groot raam aan de eetzaal zijde en aan de trapzijde een muurloos uitzicht. Aan die zijde zijn een aantal bomen gesneuveld en komt een grote carport. Aan de voorkant van het gebouw (speelpleinzijde) worden de uitstekende betonnen dakdragers van het Bill McMartin House voorzichtig verwijderd (met de slijptol) en wordt een brede betonnen waranda aangelegd met ingegoten betonnen tafeltjes en bankjes. De topfloor is niet alleen afgesteund op de pilaren aan de voor en achterzijde, maar ook ondersteund door vier palen inpandig naast elke betonnen dakdrager en die steunen op de vloer van het Bill Mc Martin House. Het gebouw zal dan ook als het klaar is kolossaal overkomen. De kamers zijn zo te zien flink waarbij enkele kamers wel heel veel hoeken kennen.

De renovatie van het Bill McMartin House omhelst eigenlijk alleen de vergroting van de huiskamer, de aanpassingen die gedaan moeten worden om het Bill McMartin House niet onder de topfloor te laten bezwijken en het totaal vervangen van al de bedrading. De bedrading is al of niet vervangen. In de gang krioelt het van de draden. Mijn oordoppen zoemen er van. Alle stopcontacten en schakelaars zijn inwendig leeg gehaald. De bevestigingspunten voor de ventilatoren blijven op dezelfde plaats. Verder is het enorm smerig. Op de vloeren, tegen de wanden en deuren zit beton en gips. Mijn taak is omdat schilderen puur onmogelijk is, dat allemaal schoon te maken. Ben vandaag begonnen in de badkamer en heb een douche weer in redelijke staat gekregen. Er volgen er nog twee en twee toiletten en de wand met vier wastafels (te vergelijken met de badkamers die we in Phrae hebben ingericht). En dan natuurlijk alle kamers en de gang. Flinke klus.
Op de topfloor stond een pallet met stenen (blocks) gruwelijk in de weg. Op die plaats moet een wand worden gemetseld. Dus moet de pallet worden verplaatst. We hebben alleen geen pallet wagen dus rest ons (mij dus) de taak alle blocks van die pallet af te halen en deels in een andere kamer neer te zetten. Het waren er 158. Niet meer zoals 2 jaar geleden 2 blocks per verplaatsing. Dat gaat niet meer. Block voor block en na tien blocks even zitten (en soms in slaap vallen). Met dat werk ben ik vandaag na de rondleiding begonnen en de anderen (Zu, Tdung, John, Bum en Chris) waren bezig met blocken (metselen). We werden onderbroken door een fikse regenbui (HOERA!!!) met donderslagen en zijn naar beneden verhuisd. Ik de badkamer in en de anderen weer plafonds plamuren. Doordat er nog geen dak op zit, valt de regen op de topfloor. Daar zitten allerlei gaten in voor leidingen en dat lekt dus op de nieuw aangebrachte plafonds in het Bill Mc Martin House. Dus dat moet weer gerepareerd worden en zo blijven we lekker bezig.

Ik heb gisteren een gesprek gehad met een dertienjarig meisje (volgende maand veertien) dat weer eens veel indruk heeft gemaakt. Heb dat vanmiddag na het diner even met Kerry geverifieerd. Ze is hier samen met haar een jaar jongere zus in 2005 komen wonen. In die tijd zat de regering driftig achter de boeven in het noorden van Thailand aan. De Mong volken. Die boeven werden massaal opgepakt en voor héél lang opgesloten. 17 jaar is geen uitzondering en na twee derde vrijkomen bij goed gedrag kennen ze hier niet. Op die manier zijn veel vrouwen met heel jonge kinderen hun man en bron van inkomsten kwijtgeraakt. Zodoende heeft Mercy International in die tijd veel Mong kinderen opgenomen. Zo ook deze twee zusjes die, als ze in de vakantie naar huis gaan, elk een bus nemen in een andere richting????? Ze vertelde mij dat ze in deze vakantie (ze zijn 9 mei weer voor het eerst naar school gegaan) naar haar moeder was geweest. Maar ze had nu een andere vader en die mocht ze niet (komt vaker voor dus niets bijzonders). Er was ook een jonger broertje van een paar maanden en dat was wel leuk. Ze had één oudere zuster (16) en die woonde in Chiang Mai. Of die nu ook in een kindertehuis zat of bij haar moeder woonde is me niet duidelijk geworden. Ook vertelde ze dat haar vader door de politie tijdens een achtervolging was dood geschoten (mij aankijken, wijsvinger op haar voorhoofd tussen haar ogen en geen traan te zien). Antwoord op mijn vraag of ze haar vader had gekend kreeg ik niet. Ik zag later in het boek dat ze nog geen drie was toen ze bij Mercy kwam, dus dat zal wel niet. Heftig!

In voorgaande jaren ging elk huis na het avondeten naar het speelplein en werd er gevolleybald en gevoetbald, enzovoorts. Een drukte van belang op het speelplein en heel gezellig. Tegenwoordig is er na het diner een bijbel lezing en vandaag mocht Bui iets voorlezen. Daarna nog een preek en een tweetal gebeden in het Thais en tot slot een vrolijk filmpje (youtube). Vermoedelijk om de eenheid tussen de verschillende huizen meer te waarborgen. Ik vermoed dat dat vroeger in de huizen zelf gebeurde als de visite was verdwenen.

Ploy is vandaag weer naar school geweest en ging na het eten direct huiswerk maken. Ik heb met een klein jongetje gedamd. Op zo’n stenen tafel met grote en kleine steentjes. Een keer verloren en een keer remise. Jam heeft even op de drum geoefend en wat muzikaal zitten kletsen met de jongens van de band (ze bespeelt geen instrument) en daarna hebben we op een van de bankjes zitten kletsen. Ze is geïnteresseerd in Korea. Dat had ik kunnen weten, want ze heeft nogal wat Koreaanse meiden groepen op haar Faceboek staan. Maar wat moet je nu met Goría als je verteld wordt dat daar haar belangstelling naar uit gaat? Dus dat heeft een paar minuten geduurd voor dat ik haar begreep. Ohh Koréa. Ook wilde zij en Bui weten wat “ik hou van jou”, “goede morgen” en een hoop dierennamen is in alle talen die ik kende. Dus dat was weer lachen om de uitspraken.

Morgen ben ik alleen in het Bill McMartin House aan het werk. Te beginnen met de badkamer en dan zo verder met veel rustpauzes. De anderen zijn naar het huis van Pawinee. Iets met rooftiles. Er zullen tijdens de storm van laatst wel dakpannen naar beneden zijn gekomen.