19 januari: en verven maar

English version
Today bedroom paint day. Almost all the five bedrooms for the first time in the right paint. Tomorrow we hope to do it for the second time.

Samenvatting
Bijna alle vijf slaapkamers voor de eerste keer in de aflak gezet. Morgen proberen we de tweede laag erop te zetten.

Die hards
Vandaag was het een dag vol verf. De muren van de kamers hebben we vrijwel allemaal in zachtgeel geverfd. Met een gewoon goedkoop plat kwastje kon de hoek met het plafond netjes strak gemaakt worden. Morgen nog een half kamertje te gaan en dan gaat de tweede laag erop. Als alles mee zit hebben we voor het weekend hopelijk de kamertjes klaar. Zou wel fijn zijn, want de weinige wind die er is, gaat niet door de kamers. Dus lekker warm en benauwd, want we zijn met verf op waterbasis bezig. Soms met rollers al of niet op een waterleidingpijp, soms met brede kwasten, soms met smallere kwasten op een waterleidingpijp. Er is wat af gehobbyd om passend gereedschap te maken. En waar laat je ze, als je ze niet nodig hebt? Inderdaad, aan een niet-onder spanning staande kabel (hoop je).

De volgende klus die ons wacht is de buitenkant verven. De emmer verf staat al een paar dagen verlangend naar ons te loeren.

Het Australische bouwteam heeft samen met Thaise helpers als menselijke cementmolen gefungeerd. In een kruiwagen een zak cement met zand en water mengen (zwaar werk), daarna in kleine emmertjes (2,5 l) scheppen, de trap op naar de eerste verdieping en dan in een gootje gieten dat voorzien is van een wapening. Dat als horizontale versteviging van de wanden fungeert. En na afloop moet elke dag alles worden schoongemaakt, want anders kan je je gereedschap bijna weg gooien. Ik neem m'n petje voor ze af!

De afgelopen week hebben ze ik weet niet hoeveel blocks op elkaar gemetseld en de muren zijn zeker een meter hoger geworden. Klasse, want al die blokken zijn allemaal met de hand omhoog gebracht. Maar de moeheid slaat toe, zo nu en dan blijft een van de mensen een dag(deel) uitrusten en dat is nodig! De teamleden worden ook ouder. In 2012 was het dat de vrijwilligers 6 dagen in de week van 8 tot 5 aan de slag waren. Nu wordt het weekend in ere gehouden en ’s avonds rond vijven komt het hele team doodmoe naar het Guesthouse sjokken. Je kunt de vermoeidheid niet van de gezichten lezen, nee je kunt het ervan af scheppen.

En tenslotte nog wat van de ons omringende beestjes op de foto gezet: hoewel er geen echt bos is, toch een forse rode bosmier. Die lopen hier af en aan. Een knaap van een krekel en een mooie vlindermot.

Het avondeten was heerlijk, een gele curry die een beetje pittig was. Zoete aardappel en worteltjes erin en wat vlees.

Ik heb vanavond Thaise les gehad van Ploy en Gop en af en toe Manow. Dat was dus veel lachen. We hebben alle getallen door genomen (maar er blijft maar weinig hangen, al zo vaak geprobeerd). Het meest belangrijke was dat ik Ploy haar naam moet uitspreken zonder de letter l. Poy heet ze dus. Zolang als ik haar ken zeg ik het dus verkeerd. Lief van haar dat ze luisterde. Later van Kerry geleerd dat de tweede medeklinker nooit wordt uitgesproken. Vandaar dat die kinderen zo krom praten.

Oh ja, de dames zijn vanavond aan de Baileys gegaan. Op Schiphol gekocht, maar eigenlijk vergeten. De Aussies drinken gewoon mee. Ik moet oppassen, straks gaan ze zingen. Maar ze vonden het erg lekker. Richard is zo moe dat hij direct na zijn bodempje Baileys direct op de bank in slaap is gevallen. De volgende ochtend kregen we te horen, dat het water – in vergelijking met het lekkers van de Baileys – wat flauw smaakt.