Vrijdag 20 januari

Verkorte versie
Vanwege de zware regenval vannacht is de grond op the Land een grote glibberige kleimassa geworden. Helaas kan er niet worden gewerkt. Henny is in Khon Kaen gebleven, ik ben naar Lom Sak, Phetchabun gegaan. ’s Middags rondgewandeld op het terrein en de school. ’s Avonds bij Ploy cadeautjes uitgedeeld en spelletjes gedaan.

Die-hards
Er wordt dus niet gewerkt vandaag. De Thaise jongens (Dee-O, Son en Boonsirli) uit Phetchabun mogen naar huis. Ik kan meerijden. Maar ik zou zaterdagochtend in alle vroegte door Cleo op de bus worden gezet. Toch maar doen. In alle haast zijn we naar het hotel gereden en heeft Henny de cadeautjes voor het Darwin House (Ploy) en de cadeautjes voor de Mae’s overgeladen in mijn tassen. We hebben besloten dat Henny volgend weekend de cadeautjes in het Living Waters House (Jam) uitdeelt. Op weg naar Lom Sak eenmaal gestopt om de airco te laten bijladen en eenmaal om geld te pinnen en de auto bij te tanken (en ons zelf Coca Cola en twee pakken koekjes). Dat was dus smullen achterin (ik moest voorin zitten van de heren). De afstand is ongeveer 250 km maar je moet wel een bergrug over (terugschakelen naar 3 als er geen vrachtwagen voor je zit). Een heel mooie rit.
Naar Lom Sak was gebeld dat ik er al aankwam. De auto stopte naast de speelplaats en Jip (het kamermeisje van het guesthouse) kwam het kantoor uitlopen om me te verwelkomen en me mijn kamer te wijzen. In het guesthouse is sinds vorig jaar niets veranderd. Ik heb toen Kerry laten waarschuwen en samen hebben we de komende dagen doorgenomen. Daarna heb ik over het terrein gedwaald en door de school. Op het terrein kwam ik Ying tegen, een van de verzorgsters uit Phrae. Ze werkt nu hier in de wasserij en haar zoontje Future zit op de school naast de poort. Veel gemakkelijker dan in Phrae in een dorp verderop. Op het schoolterrein een herrie van jewelste. Er zitten geen ruiten in de ramen en elk lokaal heeft twee deuren die wagenwijd open staan. Al dat gekwek (ik versta er natuurlijk geen jota van) stroomt uit elk lokaal tussen de gebouwen. Net na vieren moeten de kinderen uit school komen. Ik ben naast het speelplein op een bankje gaan zitten met zicht op de ingang van het schoolterrein, tevens in-uitgang van het terrein van het kindertehuis. Jam kwam als eerste thuis en herkende me. Een knuffel en door naar haar huis: huiswerk maken. Even later kwam er een groep kleinere meiden aan en ik herkende Ploy van verre aan haar haar. Zij herkende mij ook: glimlach van oor tot oor. Weer een knuffel en met haar naar huis en voor de deur op een bankje namen geleerd. De andere meisjes wisten natuurlijk ook dat ik kwam, dus die zijn allemaal langs geweest.
Jam had weer het hele weekend keukendienst, dus ik heb eigenlijk alle keren (op een na) bij Ploy aan tafel gezeten. Aan tafel gelijk weer begonnen met het leren van de namen van de dertien kinderen die het huis telt. Het zijn allemaal meisjes, hebben allemaal zwart haar, zwarte ogen, een rond gezichtje en een platte neus. Ieder ogenblik trekken ze andere kleren aan en ieder ogenblik moet ik wéér beginnen met namen leren. Wat een ramp!. Hetzelfde geldt natuurlijk voor het Living Waters House (Jam) maar dat zijn er maar negen.
Bij aankomst op mijn kamer heb ik eerst de twee plastic zakken met cadeautjes open gemaakt en heb ik de inhoud gecontroleerd. Tot mijn schrik ontbrak het cadeautje van Wi. Gauw Henny gebeld of het misschien bij de andere cadeautjes zat of in zijn koffer. Kort: we kunnen het niet vinden. We kopen wel een nieuw cadeautje. Ik heb het aan Kerry gemeld en die heeft Wi verteld dat haar cadeautje volgend weekend komt. Kerry praat ook Thais, de Mae van Ploy, Ann nauwelijks Engels.
Na het eten het huis van Ploy in. De hele avond op de grond zitten. Ik kreeg wel onmiddellijk een kussen door een van de kinderen aangereikt om daar op te zitten. Ik heb cadeautje voor cadeautje uit de zak gehaald en er voor gezorgd dat niet alle horloges achter elkaar kwamen. Ik ben begonnen met Kerry en Ann. Daarna de kinderen. Ook nog even gezegd dat Wi haar cadeautje volgende week pas krijgt. Iedereen was erg blij met haar cadeautje. Het leuke was dat de bandjes van de horloges bijna elke keer paste bij het T-shirtje van het betreffende meisje. May (Mee) was helemaal weg van haar schoudertas. Liep er de hele avond mee te paraderen door het hele huis. Lipgloss, parfum en kleurpotloden werden gelijk uitgeprobeerd. Tot het slapen gaan (20.14) spelletjes gedaan met een aantal kinderen. En natuurlijk namen geoefend!