De heenreis

Ingrid, Henny zijn dochter, heeft ons naar Schiphol gebracht en komt ons 6 februari ook weer ophalen. Op Schiphol was er natuurlijk file om de koffers kwijt te raken. Doorlabelen naar Khon Kaen kon helaas niet. De dame achter de balie heeft wel haar best gedaan, maar het was niet mogelijk. Ook geen man overboord, we hebben in Bangkok tijd zat. Het EVA Air vliegtuig stond al klaar, dus instappen, héééél lang taxiën en dan de lucht in. Onderweg een prima verzorging van de wonderschone dames. Beenruimte was ook dik in orde. Mijn stoel had geen achterbuurman (zo ver zaten we achterin) dus mijn stoel kon heerlijk in de slaapstand. Helaas niet veel geslapen.

De douane en koffer ophalen kostte bij elkaar een half uurtje. Het gigantische eind lopen van vliegtuig naar de douane reken ik even niet mee. Al lopend natuurlijk op diverse borden gekeken of onze vlucht naar Khon Kaen werd vermeld. Ja TG 46 stond op de borden. Na het koffers oppakken gelijk door naar de vierde verdieping om ze bij Thai Airways weer in te leveren. Ging allemaal als een zonnetje. We hadden nog een paar uur voor vertrek. Ergens op het vliegveld op een bankje gaan zitten en Henny had direct contact met een jongedame die in Thailand stof had ingekocht om er in Jakarta kleding van te maken. Ze sprak erg goed Engels, haar grootmoeder zelfs nog een beetje Nederlands vertelde ze. Maar ik heb het gesprek niet kunnen volgen. Ben zo af en toe in slaap gesukkeld. We hebben op het vliegveld gegeten. Noodles met crispy pork. Henny “dry” en ik als “soup”. Werd geserveerd met stokjes. We hebben er een vork bij gevraagd en gekregen. Ik heb zo veel mogelijk met stokjes naar binnen gewerkt. Of dat volgens de regelen der kunst is gegaan betwijfel ik. Ik heb geloof ik veel geslurpt. Smaakte weer goed.

Het vliegtuig naar Khon Kaen was niet zo vol. De reis duurt welgeteld 60 minuten. Van die 60 minuten vlieg je er 35. De rest is taxiën, taxiën en taxiën. Lijkt Schiphol wel. Aan boord kregen we appeltaart, thee/koffie en jus d’orange. Wel met een sneltreinvaart want anders waren we al weer geland.

Toen kwam de grote verrassing. Mercy zou ons naar het hotel brengen. En wie stonden ons op te wachten: Rob en Jean Dunk, de oprichters van Mercy. Dus dat was fantastisch. Ze hebben ons naar het hotel gebracht. Ziet er netjes uit. Zitten veel jongelui. Toen hebben we nog even geprobeerd de Aeon bank te vinden. Daar kost het geen € 4,50 als je geld uit de muur trekt. Maar dat is mislukt. We hebben internet in het hotel en daar is dit bericht mee geplaatst.

Morgen gaan we treinkaartjes kopen voor de tocht naar Nakhon Ratchasima over bijna 2 weken, de Aeon bank zien te vinden en een zaak vinden waar we een Thais ontbijt kunnen kopen. Hier in het hotel is het alleen toast met jam. Met Rob en Jean hebben we afgesproken dat we voor 12.00 uur op de nieuwe locatie zijn (12.00 uur is lunchtijd, mmmm). Volgens Rob kijken we onze ogen uit. Het grind is inmiddels afgeleverd, maar of het al op de juiste plaats ligt, weten we niet. De kinderen zijn morgen vrij. Het onderwijzend personeel heeft een dagje vrij ?!?!?!? Dit is Thailand.