17 mei, dinsdag badkamer

Mail versturen is een ramp. Het dagboek bijwerken lukt steeds weer. Maar misschien begin ik het te begrijpen. Volgens Stuart zijn alle Mercy netwerken overbelast. Deels komt dit doordat het 3G ?? is en daardoor erg traag ??. Deels ook doordat die tieners net zoals de tieners in NL dag en nacht films en muziek aan het downloaden zijn. Ik kan met mijn beide e-mail accounts berichten ontvangen, maar versturen is hopeloos. En dan wissel ik maar tussen mijn accounts in de hoop dat het internet net die andere vandaag op dit uur wèl pikt. Een ding is zeker, als ze aankomen is het in ieder geval veel later dan ik ze gemaakt heb.

Ben vanmorgen wat later begonnen. Eerst heb ik de foto’s bij het bericht van gisteren geplaatst. Vannacht tegen half een had ik daar niet zo’n zin meer in. Wezen stappen? Nee, voor ik het toetsenbord ter hand nam eerst even een tukje gedaan. Ik was goed moe gisteren en nu eigenlijk ook.

Ik heb in een emmer zo’n 15 cm zand, beton, gips, hout, textiel etc. staan. Dat heb ik vandaag eerst maar van de vloer gehaald voor ik met water ging spelen. Je kunt er natuurlijk wel de slang op zetten, maar dan gaat al die troep het putje in en dan kan er wel eens een verstoppinkje ontstaan. Ondanks mijn verzamelwoede van niet vloeibaar spul toch twee verstoppingen gehad. Uiteraard buiten mijn schuld. Op het ene putje zat geen zeefje en daar zat allemaal ingewaaide blaadjes in. De ander was een wastafel, die liep eerst wel door en ineens niet, maar dan ook echt niet. Pauze houden en het water staat nog steeds even hoog. Ik heb er flink aan moeten pompen en toen eindelijk voelde ik een draadje in het putje. Daar aan getrokken en ik moest erg hard trekken, komt er een stuk katoen uit. Ook weer opgelost.

Tsja en dan heb je een tegelvloer waar los zand en steentjes op liggen. Van een stofzuiger hebben ze hier nog nooit gehoord. Ze hebben van die vegertjes van veren en een blik aan een stok met een bolle voorkant. Je veegt er dus alles onderdoor. Dus uiteindelijk na een hele gang nodig gehad te hebben om het stof in het blik te krijgen, het blik maar eens aangepakt en van een vlakke onderkant voorzien. Dat ging al beter. Dan met een plamuurmes de troep los steken en met het plamuurmes tegen een wand vegen en in het blik scheppen. Ze doen hier alles met de mob, maar een mob-uitperser is er niet. Dan maar eens om mob-les vragen. Jing die wilde het wel voor me doen, maar ik heb haar uitgelegd dat dat schoonmaken nu mijn taak is en zij het mij moet uitleggen en dan weer verder moet met het geven van een staalwol behandeling aan aluminium pannen. Want daar was ze mee bezig. Ik heb dus nu een echte schrobber en een teil. Teil vol met water, giet je een deel van over de vloer, dan lekker schrobben en met de schrobber of de mob het zootje in het putje zien te krijgen.

Toen kwam Kerry me halen voor het gesprek met Rob en Pawinee. Ik was weer net toe aan een pauze. Het speelplein oversteken, het kantoor in naar het bureau van Rob. Daar zat iedereen al te wachten. Ik was drijfnat van het zweet en het water en dan kom je zo’n koelcel in. Brrr. Voor dat het gesprek goed liep eerst veel moeten stoppen om tot rust te komen. Er zijn wat mogelijkheden, maar een nieuwer voertuig is toch ook niet weg. Kom ik binnen onze Stichting later op terug (vermoedelijk veel later door de internetvertraging). Wel handig als Henny vast uitrekent hoeveel we beschikbaar hebben.

Dan de warme gang weer op. Goh wat was dat lekker na die vriescel. Gauw onder de douche en eten. Het Darwin House (Ploy) heeft keukendienst. Met Bui en Jam na het eten op een bankje gaan zitten. Wat ik in mijn vrije tijd doe. Nou treintjes. OK en wat deed ik vroeger als kind in mijn vrije tijd. Het wordt saai: treintjes. Oh, Bui had een Brabi. Een wat? Een brabi doll. Een barbiepop zal je bedoelen. Als die fabrikanten die dingen al andere namen gaan geven in andere landen hoe moet ik die kinderen dan begrijpen!

Jam stelde voor om een stukje te gaan lopen. Nou ik loop maar langzaam. Nou dat geeft niet. Dus eerst naar het Moore Home. Nog wat andere kinderen oppikken. Waar gaan we heen? Nou gewoon... Geen antwoord dus. Heb ik geld nodig tijdens de wandeling? Nou nee. OK. We zijn dus heen en terug gelopen naar de snoepwinkel en ik zag steeds meer kinderen. Ploy en Shirley die toch snel na hun dienst huiswerk moesten gaan maken. Een aantal meiden op al dan niet geleende fietsen. En ik had geen portemonnee bij me.

Ik ben weer wat wijzer over de huizen die gerenoveerd moeten gaan worden. Die zijn allemaal betaald door kerken in Australië. Aan die kerken wordt in het eerste instantie over gelaten of ze de buidel willen trekken. Het Moore Home wordt volgende week of de week er op officieel in gebruik genomen. Mevrouw Moore is helaas enkele maanden geleden overleden en mijnheer Moore al veel langer geleden. Er komen twee hartsvriendinnen van haar (die hier ook al regelmatig zijn geweest) voor het officiële tintje. De Moore familie is lid van de Living Water (House) kerk. Daar zijn een paar rijke families (onder andere de Moore familie) die honderden dikbilkoeien hebben. Maar het ging in Australië niet zo goed met de melk. Misschien hopen Rob en Pawinee op iets meer dan een officieel tintje?