12, 13 en 14 januari

Verkorte versie
We zijn goed aangekomen in Khon Kaen. De reis is zonder problemen verlopen. We hebben kennis gemaakt met de “Australiërs”. Tussen aanhalingstekens, want wat er uit Australië komt, komt uit alle windstreken van Australië en de rest komt uit alle windstreken van de wereld. Er is een echtpaar en een loslopende dame uit Nieuw Zeeland, een echtpaar uit Ierland en Claire uit Singapore (en wij uit Nederland, maar die kenden we al). Verder werken er 3 Thaise knullen die in dienst zijn van the House of Mercy Foundation (HOMF) (die hadden vrij vandaag) en een aantal ingehuurde Thaise werkkrachten (die “maar” 5 dagen in de week werken, vandaag dus niet). Dus we hebben vandaag heel wat namen lopen leren.
“The Land” ziet er totaal anders uit dan we vorig jaar hebben gezien. Alle begroeiing is weg op de palmen naast de oprijlaan na (daar is de directie apetrots op). De vloer van het huis in de hoek is al gestort, die van het huis ernaast wordt maandag gestort. Van het derde huis (dicht bij de weg) is het zand al op hoogte en moet de fundering nog worden uitgegraven. Van het vierde huis (de eetzaal/keuken/wasserij) idem dito.
Het nachtje in Bangkok is goed bevallen.

Die-hards
Vrijdag 13 februari.
We zijn goed aangekomen in Thailand. Eigenlijk zonder vertraging, hoewel dat niet was te verwachten. We gingen als toeristen al te laat aan boord en toen heeft de piloot ons héél Schiphol laten zien alvorens we opstegen. In Bangkok landde hij 10 minuten te vroeg, maar dat vonden we niet erg. Een uur later waren we door de paspoortcontrole (viel mee) en weer een uur later (viel tegen) waren we in het hotel.
Daarna begon de ellende. Mijn creditkaart werkt niet. Die van Henny gelukkig wel. Naar de BMK-mall om gratis te kunnen pinnen. Elke keer pinnen kost hier THB 150 (€ 3,75). Een gigantische mall met talloze hoeken, gaten en raar lopende roltrappen. Na een heel eind lopen, de bewuste pinautomaat. Die pinautomaat weten we van www.Thailandblog.nl. Ging goed. THB 20.000,- (€ 500,-) is het maximum. Een tweede keer lukte niet. Hebben we vrede mee. Toen simkaarten kopen (€ 2,50) voor onze mobieltjes zodat we goedkoop kunnen bellen en gebeld worden. Mijn mobiel accepteerde de nieuwe simkaart niet. Die van Henny wel, maar als hij dan iemand belt, begint er ergens voor de verbinding tot stand komt, iemand in het Thais of Engels zodanig te wauwelen dat we niet weten welke taal het is en er geen idee van hebben wat die persoon zegt. Nog geen goedkope mobieltjes dus.
Op de zesde etage was een food court. Je koopt tegoedbonnen en die wissel je bij een of meer stalletjes in voor eten of drinken. Henny de grootste fles bier die ze hadden en ik sinas, want ze schenken hier Pepsi en we waren duidelijk aan VOCHT toe. De grootste sinasbeker genomen (0,5 l) en die bleek voor driekwart gevuld met ijs. Daarna hebben we wat te eten gekocht. Was heel lekker, maar toch een ietwatje héééét. Wennen we wel aan. Toe een ijsje overgoten met kokosmelk en “vruchtjes” (bruine bonen zijn in dit geval ook vruchtjes). Daarna weer terug naar het hotel. De mall ligt aan de Rama I Road, een van de door Bangkok gaande hoofdwegen naar de rest van Thailand. We werden toch wel moe van de enorme herrie die het verkeer hier maakt.
Het Twin Towers hotel lijkt op het Prince Palace, alhoewel ik daar de (bad) kamer schoner vond. Tot twee keer toe hebben we onze kamer in de verkeerde Tower gezocht. Lekker gedouchet voor het slapen gaan. Niet gezwommen.

Zaterdag 14 januari
Allebei heerlijk geslapen. Om 8 uur zaten we aan het ontbijt. Veel Nederlanders, nog meer Chinezen (China town is om de hoek en 23 jan is het Chinees Nieuwjaar) en nog meer kinderen. Een gezellige drukte dus.
Tegen negenen hebben we een hotel-metertaxi gepakt naar het vliegveld. Een metertaxi kost 400, een door het hotel aangehouden metertaxi kost 600 en een hoteltaxi 1000 baht. Gelukkig hadden we dat gisteren voor het slapen gaan nog uitgezocht. We hebben dus een hotel-meter taxi genomen.
Op het vliegveld aangekomen, was de incheck bali al open en we waren gelijk aan de beurt. Even later zaten we bij de Mac Donalds kosteloos te internetten, maar traaaaaaaaag, dat wil je niet weten. Toen opende we ook het mailtje van Kerry met het telefoonnummer van Chris (Aussie) die voor ons vervoer vanaf het vliegveld in Khon Kaen wilde regelen. Moesten we in Bangkok bellen. Dat liep op niets uit. De openbare telefoon zal het best goed gedaan hebben, maar als die nieuw voor je is en je over een paar minuten je moet melden in de boardingruimte, wordt er veel gevloekt (door mij) en geen verbinding tot stand gebracht. Dan maar in KK en daar maar even wachten op verder transport.
De vlucht verliep prima. Het is maar 50 minuten en halverwege zet het toestel al de daling in. Henny zijn koffer vond het noodzakelijk het licht uit te doen in het vliegtuig. Die kwam werkelijk als laatste van de band. Telefoontoestel zoeken. Ja daar in de hoek. Dankzij de ervaring in Bangkok kregen we in een keer verbinding. Alleen Chris spreekt een of ander Australisch dialect dat ook nog “verblikt” overkwam door de telefoon. Ik heb gezegd dat we op KK stonden en van zijn gepraat verstond ik niets. De hoorn aan Henny gegeven en toen was de verbinding op een of andere manier verbroken. Of niet snel genoeg muntjes er in gegooid of … we weten het niet. We besloten om maar voor de ingang op een paar stoelen te gaan zitten wachten. We hadden ons nauwelijks geïnstalleerd of een omvangrijke jonge dame kwam vragen of we Henny en Adelbert waren. Cleo is een longterm (Aussie) vrijwilligster van Mercy International die tweede hand van Dtim (directrice KK) speelt. Ze is net afgestudeerd en werkt hier een maand of vijf als vrijwilligster. Die schuift al telefonerend in de pickup doordat verkeer met een soepelheid, daar sta je versteld van. Ze weet ook alles en regelt ook alles. Cleo was daar om Claire op te pikken die natuurlijk in hetzelfde toestel had gezeten als wij. Dat is trouwens een hele leuke gezellige meid zoals Elise me had verteld. En Chris zal Cleo wel hebben gebeld.
Het hotel dat we hebben geboekt is niet handig. Je moet dwars door het drukke centrum om op het land te komen. En die afstand fietsen (10 km enkele reis)? Forget it. We gaan morgen omboeken naar het Bussarakam hotel, waar we in 2008 ook hebben gezeten. Iets duurder, maar de kamers zien er beter uit en het is bij de huidige locatie ook daadwerkelijk om de hoek. Vandaar reizen we elke dag per taxi (€ 2,50 enkele reis) naar the land. Maar dat is morgen/maandag pas.
De rest van de middag doorgebracht op the land. Kennis gemaakt met alle aanwezigen, rondgelopen over het land waar we 1/7 deel van hebben betaald (geeft een goed gevoel) en samen de huidige werkers aan het werk bekeken. Met zijn allen ’s avonds (inclusief Dtim) gegeten in een mall met food court. Nu niet met briefjes, maar een betaalpas met THB 100 (delen door 40 = € 2,50). Wat je niet besteed, krijg je weer uitbetaald. Dat uit eten is ongezellig, iedereen haalt wat te eten en eet dat “ergens” op en is op de afgesproken tijd weer op de verzamelplaats voor de terugreis. Thai people eet niet gezellig zoals wij zijn gewend (allemaal bij elkaar en min of meer gelijk beginnen) en Aussies ook niet. We moeten dus wat anderen zoeken waar we meer gezellig mee kunnen eten. Na het eten heeft Cleo ons weer bij het hotel afgezet na Henny zijn mobieltje te hebben gerepareerd. Na een heerlijke douche hebben we een stuk rond het meer gelopen en ergens een biertje/cola gedronken. En nu is het bedtijd!!