Maandag 16 januari

Verkorte versie
De eerste werkdag. Henny is bezig met staalprofielen schilderen. Er moet 24 kilometer worden gedaan. Ik ben ijzervlechter geworden. Vandaag anderhalve “mat” (mesh) gedaan. Nog zes matten te gaan. Er wordt op ons gelet: ik moet het morgen rustiger aan doen.

Die-hards
Vanmorgen om 07.00 uur aan de ontbijttafel. Ja we zitten hier goed. Thais ontbijt. Hoe het allemaal heet wat ik heb gegeten weet ik niet, wel dat het af en toe heet was. Om kwart voor acht moest de taxi voor staan. Die was er pas om 8.00 uur. Op de werkplek aangekomen was iedereen eigenlijk al aan het werk. Dtim (directrice van het kindertehuis was er ook bij aanvang werkzaamheden (en de lunch en het diner). Bij de ZLSM komt er nooit (meer) iemand op mijn werkplek kijken. We konden kiezen: staalprofielen meniën, wapeningsmatten vlechten of nog iets maar dat weet ik niet meer. Henny ging schilderen (onder een afdakje), ik ben gaan helpen met het matten vlechten, ja in de brandende zon.
Henny werkt met in ieder geval de Jenny’s, wat stevige kerels die de staalprofielen brengen en ophalen en Caty. Caty is een jonge meid, groter dan ik, ziet er goed uit en is beresterk. Die wil alleen maar werken, werken en werken, dus die fladdert van werkplek naar werkplek, werkt heel snel (maar niet héél nauwkeurig) en verzet volgens de mannelijke Australiërs het werk van 3 man (lees “man” en niet “mens”). Bij het verfwerk hoort ook het verwijderen van de walsolie. In Phrae deden de Thai dat (smerig werk). Hier wordt het alleen afgeveegd en hoort dat ook bij Henny zijn werk.
Ik werk met Graham, zijn vader en Alex(andra). Bij het verschijnen van de eerste betonmolen gingen de beide heren helpen met het beton storten. Graham kwam ons af en toe aanmoedigen en helpen fouten herstellen. In Australië koop je van die matten kant en klaar. Dat kan in Thailand ook, maar dan heb je kippengaaskwaliteit en daar nemen de Aussies geen genoegen mee. Dus zelf maken. De grond waarop gebouwd wordt, bevat nogal veel klei. Dat betekent dat de grond een ietjewatje beweegt. Door het nu zelf te bouwen hoopt men dat scheurvorming wordt voorkomen. Maar het is wel een hele klus. Bij het eerste huis hebben ze de 6 mm dikke “draden” loodrecht over elkaar gelegd en daarna om en om geknoopt met dun “bloemendraad”. Dat hebben we in Phrae ook gedaan. Met vier man zijn we 6 uur bezig geweest voor de vloer van het kantoor. Daar ging maar de inhoud van 2 betonmolens in (+ acht kruiwagens). Hier praten we over 12 betonmolens voor één huis. Dat matten vlechten op die manier kost dus veel tijd en leverde veel commentaar op (laag bij de grond werk). Graham is op het idee gekomen om zo’n mat dan maar de vlechten. De laatste keer dat ik vlechtwerk heb afgeleverd was op de kleuterschool. Er zijn 4 stalen pijpen in de grond geslagen. Daar worden de bovenkant en de onderkant aan vast gezet (rond de pijp gedraaid). Om de 20 cm komt dan loodrecht op de onderkant een draad te liggen. Die loodrechte draden worden dan aan de onderkant vastgeknoopt op de bekende manier. Daarna wordt er om de 20 cm een draad evenwijdig aan de onderkant in gevlochten. “up, under, up, under, up, under etc. Uiteindelijk worden alle draden aan de bovenkant en aan beide zijkanten op de kruispunten vastgemaakt en de mat is klaar. Nadat de eerste mat klaar was moest die ergens anders neer worden gelegd om op de zelfde plek met gebruik van de pijpen in de grond een nieuwe mat te kunnen maken. Aangezien de betonwagens af en aan reden (op een gegeven moment telde ik 4 betonmolens op de werkplek) was er veel personeel nodig voor hulp bij het beton storten. En dus niemand om een mat te versjouwen (heb je zeker tien man voor nodig). Die draden komen uit de walserij en zijn dan kaarsrecht. Voor het transport worden ze eenmaal dubbel gevouwen en wij gebruiken de hele lengte, dus moeten we al die draden uitvouwen. Daar zijn we mee bezig geweest tot we verder konden met een nieuwe mat. Zo’n mat bouwen met 4 - 2 mensen kost een halve dag. Voor de thee waren er genoeg mensen beschikbaar om de mat te versjouwen. Toen zijn we aan de tweede begonnen. Maar toen begon ik duidelijk aan het eind van mijn latijn te komen en zag geen up of under meer waardoor ik fout op fout maakte. Die moet je dan wel weer herstellen voordat je de volgende draad er doorheen vlecht. Ook Alex begon meer fouten te maken. Gelukkig kwam Graham toen helpen. Fouten opsporen en helpen herstellen. Alex noemt dat vlechten “dansen”. Die danst tussen de draden door terwijl haar handen het vlechtwerk doen. Kan ik niet. Heb ik de lenigheid niet voor en meestal stap ik op de draden in plaats van er tussenin. Zij heeft vast ooit breiles gehad. Het is wel een leuk gezicht en het gaat razendsnel (als er geen fouten gemaakt worden).
Op de werkplek lopen zo’n 20 man/vrouw rond, in de (slaap)huizen lopen dan nog tenminste drie vrouwen rond voor de schoonmaak, de was en de verzorging. Er wordt duidelijk niet gelummeld en iedereen is om 5 uur erg moe (en ik uitgeteld, maar dat wordt wel beter in de loop van de week). Het werkschema is 8 uur beginnen, 10 uur uitgebreid koffie/thee (met fruit), tussen half1 en half 2 warme lunch (met fruit), om een uur of drie thee (met fruit) en om 5 uur einde werk en bier met douchen en fruit. Tussendoor wordt af en toe gestopt voor een watertje. Er staat zo’n koud waterapparaat op de werkplek (en overal binnen, maar dan moet je weer je schoenen uitdoen). Om vijf uur is het uit met de pret en komen de flessen bier uit de schuur. Om zes uur (+ een Thais kwartiertje) wordt vertrokken voor het diner. Tussen het bier en zes uur moeten dus al die mannen douchen en er zijn maar twee douches. Dat kwartiertje is duidelijk nodig.
We hadden altijd het idee dat die Aussies allemaal bouwvakkers waren. Nou dat is niet zo. Er loopt een pastoraal jeugdwerker rond, een student, kantoordames, Alex werkt in Pataya. Het is dus een heel gemêleerd gezelschap. En ze zijn allemaal erg aardig voor ons. We hebben de slaapvertrekken in het mannenhuis eens wat beter bekeken en we zijn errug blij dat we in een hotel zitten. Claire heeft aangegeven dat ze de hele dag de brandende zon op haar Chinese hoofdje niet ziet zitten en is in de huishoudploeg opgenomen. Gisteravond begon ze tegen een van die kooplui op de markt ineens in een andere taal dan Engels te praten. Dus ik vroeg of ze Thais sprak. Nee in Singapore krijg je op school les in Engels (zoals bij ons Nederlands) en moet je één taal kiezen. Aangezien zij van Chinese komaf is, is dat dus Chinees. Chinees is de schrijftaal en Mandarijn is de spreektaal. Zij was dus in het Mandarijn bezig. Versta je dus ook niets van.
Vanavond in het Steakhouse gegeten met de hele ploeg. Een hele grote vreetschuur waar je voor een bepaald bedrag onbeperkt runderlapjes met bot, kip en varkensvlees kunt eten. Er waren Thai die met een bord langskwamen met wel 5 stukken vlees er op. Was gezellig, ook wel lekker, maar een herrie!!!