Woensdag 25 januari

Verkorte versie
De eetzaal/keuken/wasserij is niet helemaal klaar voor het storten van de vloer. Nog vier matten moeten aan elkaar worden bevestigd. Dat gebeurt morgenochtend wanneer de betonwagens bezig zijn met het vullen van de funderingsgaten. Het vloeroppervlak is 650 m2.

Die-hards
Vandaag moet de eetzaal/keuken/wasserij klaar gemaakt worden voor het storten van het beton morgenochtend. Alle man- en vrouwspersonen zijn vandaag ingezet en om vijf uur zag je aan iedereen dat ze gegeven hadden wat ze konden. Iedereen bekaf. Niet helemaal klaar. Alle leidingen zijn gelegd, de sleuven zijn toegeschoven en de water- en afvoerpijpen staan keurig rechtop te wachten tot ze omspoelt worden met beton.
Vanmorgen zijn we begonnen om de bodem van het gebouw af te schrapen tot de juiste diepte. “ja jongens, hier nog 5 mill”. Met een of ander piepapparaat wordt gemeten hoe hoog (of diep) de grond is en bij ons rekenen bouwvakkers volgens mij centimeters, Australiërs doen millimeters (mills). Met schop en schraapijzers schraap je dan een dun laagje inmiddels weer keiharde klei weg totdat dat piepding piept dat het goed is. Irritant geluid. Het losse zand afvoeren met kruiwagens. Wat ook irritant wordt, is het geluid van het graafmachientje. Dat is de hele dag bezig geweest met sleuven toeschuiven. Leuk om naar te kijken, maar als je druk bezig bent en dat ding bromt de hele tijd naast je oor, wordt het vervelend. Maar de betonmolens hebben morgen vrij baan. Het mattenvlechten hebben we gisteren afgesloten, vandaag was het matten sjouwen. Zeker de matten die naast de poort zijn gemaakt, moeten over het hele terrein heen voordat ze op de plaats van bestemming zijn. Slepen kan niet, want dan blijven ze ergens aan hangen. De matten moeten dus helemaal van de grond en meten 10 x 10 m. Dus dat is met veel mensen en een aantal daarvan ook in het midden onder de mat. Over ongelijke bodem, terpie op en terpie af, over de bekisting stappen, zorgen dat je niet in een fundatiegat stapt en dat ding boven je hoofd dragen. Zwaar werk. Op de plaats aangekomen, goed uitmeten, neerleggen en voorzichtig met die uit de grond stekende pijpen.
Nadat we eerst de grond hadden geschraapt voor de eerste twee matten, zijn Henny en ik de hele verder dag bezig geweest met het aan elkaar breien van die matten en het aan de matten breien van het ijzerwerk dat in de fundatiesleuven is neergelegd. Af en toe werd dat onderbroken door weer een mat dragen. Koffie en thee zijn bezorgd zodat de pauzes zo kort mogelijk waren. Uiteindelijk moeten er nu nog een hele en drie kleine matten vast worden gebreid. Maar we zijn om vijf uur allemaal afgepeigerd, dus dat gaat morgenochtend gebeuren als de betonmolens nog bezig zijn om de fundatiegaten te vullen. Wordt morgen ook een heel zware dag!
Even nog wat inhalen.
Dinsdags eten we op het kindercentrum. We hadden daarom aangegeven dat we die gelegenheid wilden gebruiken om de cheques te overhandigen. Cleo zou een en ander regelen. De aangewezen ontvangende persoon is natuurlijk Dtim, de Thaise manager van Ban Meata Khon Kaen. Zien we tegen etenstijd Dtim vertrekken met een aantal vrijwilligers voor de (eerste) Thaise les. Cleo: “Oh ja, jullie presentatie kan niet vanavond. Doen we morgenavond. Is het wat rustiger”. Ok, zitten we vanavond te wachten, gelijk na het werk hebben we ons omgekleed en we liggen uitgeput in de stoelen van het mannenhuis. Cleo: “Vanavond kan het niet want we hebben niet de beschikking over …” geen idee waarover. “Cleo, we zijn er volgende week ook nog tot donderdag, is het dan niet gebeurd, gaan de cheques weer mee naar Nederland”. Toch even schrikoogjes gezien.
Het cadeautje van Wi blijft onvindbaar, dus gisteravond zijn we naar de mall geweest hier in de buurt en hebben daar voor THB 190 (€ 4,75) een roze horloge gekocht. Ploy had in een brief aan mij gevraagd voor kleding. Die zal Kerry van de week kopen. Jam om een MP3 speler. Ook dat heb ik eerst maar aan Kerry gevraagd en ja de kinderen kopen dat soms ook van hun zakgeld (sommige sponsors geven ook zakgeld), maar het mocht geen dure zijn. Dus daar hebben we ook maar gelijk naar gekeken. We zijn elke avond moe en om nou zo’n hele mall door te gaan sjouwen, dus vragen bij een willekeurig winkeltje. Gelukkig een hulpvaardige man die een beetje Engels sprak. Hij nam ons mee naar een winkeltje iets verderop en speelde tolk met ook handen en voeten taal. Het is gelukt. Ook niet zo’n dure. Ik hoop dat ze er blij mee is. De kinderen mogen trouwens gebruik maken van de PC in het kantoor (na sluitingstijd) en in het grote meidenhuis (waar Ellie en Annette in 2008 hebben geslapen) staat een PC die beschikbaar is voor de kinderen.
Nou dit even en de foto’s beneden op internet knallen en dan mijn bed in.