Zondag, rustdag!

Verkorte versie
Rustdag, want het is zondag. We maken de kerkdienst mee op het oude centrum van Ban Meata en lunchen daar ook. Daarna weer richting hotel om wat internetwerk te doen: foto's uploaden voor deze weblog. Henny verkent Khon Kaen.

Die hards
De wekker werd (veel) later gezet. Geen half zeven, maar ruim na achten. Dat werkte bij de meesten goed, maar sommigen hadden een interne wekker van half zeven... Na het ontbijt zijn we richting het bestaande Ban Meata centrum gegaan. Lopend voor de hotelgasten (Adelbert en Annette) en meerijdend vanaf het nieuwe centrum in de auto voor Corrie. Goed om rond te kijken en te zien of er het centrum helemaal op instorten staat of nog even door kan tot halverwege dit jaar. Het lijkt het laatste, en dat is maar goed ook, want het werk op de nieuwbouw is nog (lang) niet klaar. Er was zelfs wat verbeterd ten opzichte van ons vorig bezoek. Maar de lekkage waar Anton en Adelbert zo zwaar op hebben zitten ploeteren is toch niet afdoende gedicht. Het was weer een beetje nat. Verder zie je beschadigingen op de muurschilderingen die niet worden bijgewerkt, geverfde kamers die ook her en der wat beschadigingen hebben opgelopen. Niet zo gek, want we waren er voor het laatst aan het klussen met Elly erbij in 2008. Haar foto hangt er trouwens nog steeds. Een goed gevoel!

Om 10 uur ging de kerkbel en alle aanwezigen verzamelden in de eetruimte/annex kerkzaal. Helaas geen vertaling in het Engels van wat er werd gezongen. Dus na drie of vier (of vijf) liederen waren we blij dat we mochten gaan zitten. Het zingen gaat trouwens nog niet optimaal. Tamelijk vals, als je het al zingen mag noemen. Daarna kwam Rob Dunk aan het woord. Gelukkig spreekt hij geen Thais en werd de boodschap voor ons veel begrijpelijker. Voor de Thai werd alles vertaald, dus hadden wij weer gelegenheid om het Engels van hem te verwerken. Na wat algemene info werd het Dutch team 'de hemel in geprezen'. Althans zo voelde dat voor ons. Hij greep terug op eerdere informatie, zoals de eerste nieuwjaarsduik in Zoetermeer in 2008 waar het ijs uit het water gehaald moest worden. Ook refereerde hij aan de talloze Thaise maaltijden die we inmiddels hebben verzorgd. Sommigen van het Dutch team zijn echte Thaise koks geworden! Allemaal om geld in te zamelen voor het nieuwbouwproject in Khon Kaen. Tot onze verrassing kregen we te horen dat we komende zaterdag - in aanwezigheid van de kinderen - een bordje 'Dutch House' op 'ons' huisje mogen schroeven. Dat wordt dan een kippenvelmomentje!

Rob had toen een verhaal dat geven belangrijk is en gelukkig maakt. Met onze ervaring van de vorige keer in het hoofd, dat vergeten werd de kaars van de kerk Zoetermeer-Noord te overhandigen, onderbrak Annette zijn betoog over het geven omdat zij iets te geven had. Aan de hand van de lichtpaarse kaars (symbool voor de 40-dagentijd) vertelde zij dat er vandaag ook in Nederland voor het Thailandproject wordt gebeden. De kaars is keurig aangestoken en wordt bestemd voor het centrum in Phrae, aangezien er daar meer behoefte aan een nieuwe kaars is. Goed dat er nu op elk van de drie centra een (Nederlandse) kaars is - als symbool van het licht van Christus en als symbool van verbondenheid met Nederland. Bijzonder was dat aan het einde van de kaarsceremonie door een van de Thaise kinderen een gebed voor Nederland werd uitgesproken. In het Thai, dus wat er echt gezegd werd ...

Na de kerkdienst hebben we Corrie een rondleiding over het terrein gegeven en verteld wat we eerder hebben gedaan en wat we nu hebben gezien. Tja, en dan gaat de bel al voor de lunch. Met elkaar geluncht en daarna kwamen een paar Thaise kids onze camera's inspecteren. Kijken wat erop staat en proberen om ons te fotograferen. Goed zorgen dat je oog op je camera houdt, want die kleine soepele vingertjes kunnen er prima mee omgaan en je wil toch graag je camera compleet mee terug. Nog even wat afspraken gemaakt voor de rest van de week (overleg met management en zo) en weer teruggegaan naar waar we vandaan kwamen (hotel, nieuwbouwstekkie). En wat er dan moet gebeuren is natuurlijk een verslag maken en foto's op de weblog zetten. Taken werden verdeeld: Adelbert is druk bezig met de foto's en Annette stort zich op het verslag. Daar moet ik Henny's PC voor gebruiken. Met de tablet gaat het namelijk niet, blijkt. Alleen Henny zijn PC heeft zulke kleine lettertjes dat mijn leesbril eigenlijk beslist niet sterk genoeg is. Dus zeer inspannend. En Henny is op zoek naar een eetgelegenheid voor vanavond.

Na Henny's terugkeer hebben we besloten om maar voor ons uit te lopen richting centrum en dan zien we wel. Na de eerste hoek was het al raak. Het bleek een visrestaurant te zijn.De eigenaar en zijn vrouw spraken Thais en wij niet. Dus na enkele verwarrende gesprekken wisten we dat het vis moest zijn wat er werd besteld. Maar nu wat voor vis. Op de tafel naast ons stond een grote pan. Henny heeft er in gekeken en zei dat hij dat wel wou. Ik wilde beslist geen krab of kreeft, dus dan ook maar die vis. Annette bestelde iets anders, krab naar ik meen, maar dat bleek een gefrituurde vis te zijn. Henny en ik kregen een grote pan op tafel (ieder een) met daarin een bouillon (die erg lekker was) en een half aangesneden vis. Die bleek al gaar dus daar haalde je in de pan stukken vanaf en dat at je dan op. Nou ben ik niet zo'n visliefhebber, maar dit was vreselijk. Elke hap was een mond voor graten. Het visvlees smaakte naar niets en bovendien was het verwarmingselement van mijn pan kaduuk, dus het werd allemaal steeds kouder.We kregen er ook nog een bord met tien centimeter opgestapelde groente die je zelf in de bouillon gaar kon maken.Wat dus niet lukt met een koude bouillon. En ik was al zo moe van de hele middag turen naar die kleine lettertjes. Mijn humeur was dus duidelijk beneden peil en ik heb dat niet verborgen kunnen houden. Jammer. Maar wel weer een hele ervaring.