Het is nu zondag 25 januari en ik kom net terug uit een heksenketel. Studenten (vermoedelijk Phetchabun) hebben voor ons de lunch gekookt en geserveerd en amuseren vanmiddag de kinderen. Na de lunch kregen we allemaal een bekertje schaafijs met een smaakje, een muffin en de volwassenen een gebakje. Daarna werd de eetzaal omgetoverd tot een heksenkring: alle meubelen aan de kant en alle kinderen (ca 100) is één grote kring op de grond. Op de verhoging stond een eettafel afgeladen met prijzen. Toen ik kwam kijken, waren een aantal kleine jongetjes aan het dansen op (keiharde) muziek. Af en toe kwam er een jongetje bij met allemaal nieuwe bewegingen en dan begonnen al die kinderen te juichen. De dansertjes kregen een prijsje. Volgende en laatste wat ik meegemaakt heb was de Oudhollandse stoelendans maar dan op zijn Thais. Aan beide kanten werd een busje talkpoeder in de kring gegeven. Zolang als de muziek speelde moest dat naar links worden doorgegeven. Op het moment dat de muziek stopte was het kind met het talkpoederbusje in handen de klos. Die moest beide handen vol talkpoeder nemen en dat bij een persoon naar eigen keuze in het gezicht smeren. Uiteraard trad er een gejoel van jewelste op als men wist wie de klos was en natuurlijk opnieuw wanneer het slachtoffer “gewit” was. Om kreeg vlak voordat de muziek stopte het busje door Jam in de schoot geworpen en was de klos. Jam was het slachtoffer. Leuk.

Maar dit is het verslag van zaterdag en zondag door elkaar. Ik ben zaterdag de hele dag bezig geweest met het schoonmaken van muren en het op zijn laatst verven van de achterkant van de deur van Mae Meaw’s verblijf. Gisteren hebben we de sleutel gekregen, dus vandaag konden we er aan de slag. Mae Meaw (spreek uit miauw) is een paar weken geleden bevallen van haar eerste kind en is dus al geruime tijd niet meer op het centrum aanwezig geweest. Die kamer was een grote smeerboel. Ik heb ook de ruimte tussen het horrengaas en de opklapraampjes met een stoffer schoon geboend. En dat was vermoedelijk niet zo goed voor me. Ik begon steeds heviger en dieper te hoesten totdat mijn kop bijna barstte en ik was er ook een beetje ziek van. Voor het naar bed gaan en vanmorgen heb ik een aspirientje genomen en het hoesten is al minder. Mijn keel is net schuurpapier en praten gaat bijna niet. Maar alles zal reg kom.

Annette heeft met de groep van 140 man meegedaan die op visite zijn geweest. Vanuit een stadje in de buurt van Bangkok kwamen ze 4 uur later dan de afspraak was. Typical Thai noemen ze dat. In twee dubbeldeks bussen hadden ze een soort personeelsuitje. En dan is het toch niet erg als je je niet helemaal aan je programma houdt? Al die kinderen in zondagse kledij zaten vanaf 10 uur te wachten, en te wachten. Uiteindelijk hun zaterdag naar de knoppen. Annette heeft in de wachttijd nog wat mee geschilderd en had tijdens het bezoek haar Mercy-shirtje aan. Ze werd door de staf van Mercy gelijk tot staflid gebombardeerd. Ze heeft de presentaties bijgewoond inclusief een dansje door ukkies van de school in een superschattige outfit en een liedje met dans door kinderen van het centrum. Ook is ze mee geweest naar de boerderij, de groep werd daar verdeeld in een veeteeltgroep en een landbouwgroep. Zij is met de eerste mee geweest en heeft de biggen bekeken, de ganzenfarm (opgezet door Angelique) bekeken, de visvijvers bewonderd en de kudde koeien bekeken. Ik ben blijven werken. Omkleden voor het bezoek dat vier uur te laat komt en dan weer omkleden om te gaan werken, niks voor mij. Elke dag schuiven we de inboedel van de keuken gewoon naar buiten, nu moest het uit het zicht. De grote jongens hebben dat geregeld. Normaal na werktijd kan ik het in mijn eentje naar binnen schuiven, heb nu maar twee jongedames gevraagd te helpen tillen om de grote tafel weer binnen te krijgen.

Voor het diner was ik een half uurtje op bed gaan liggen, maar dat hielp niet zoveel. We hebben met de staf en de vrijwilligers buiten naast het guesthouse gegeten. Vis en diverse stukken worst en vlees, rijst en schotels met groenvoer. In het vrijwel pikkedonker, want we zaten met onze ruggen tussen het licht en de eettafel in, een vis fileren is een bijzondere bezigheid. Heel gezellig. Het was voor de bouwgroep van 28 december de laatste avond. Ze hebben keihard gewerkt. Ben vanmiddag nog even bij de bouw geweest. De elektro knoppenkast is geïnstalleerd, in elke kamer steken er draden uit de muren waar dat nodig is. In de gang zitten de schakelaars al half gemonteerd. In alle kamers behalve die van de Mae zijn de ijzers voor de bevestiging van de plafondtegels aangebracht. Bij de kamer van de Mae, waren er wel voldoende schroeven, maar geen ophangstaal meer. Mijn petje af voor die harde werkers!!

’s Avonds hebben we samen met het Living Waters House gechocofondued. Regelmatig moest ik natuurlijk weer bijna mijn longen op tafel (grond) leggen en de meisjes vonden het erg eng, hoewel ik ze steeds voorhield dat het alleen maar hoesten was en dat ik heus niet van plan was te overlijden. De meisjes waren van mijn gehoest en mijn toch wel zieke voorkomen zo ongerust dat vanmorgen tijdens de kerkdienst ineens het halve huis voor het “altaar” stond. Om bedankte me voor het uitje vorige week zondag en de chocofondue van gisteren en toen kwam Jam die graag met de hele kerk voor mijn gezondheid wilde bidden. Dus ik moest naar voren komen en kreeg dus een hele kris kinderen aan me hangen en de hele kerk bad dat het zou overgaan en ik mijn stem weer terug zou krijgen. Indrukwekkend.

Vanmorgen om half tien is de groep van 28 dec (Malcom) vertrokken, na de kerk is Russel met 5 dames van zijn groep voor twee dagen naar Chiang Mai vertrokken. We hebben beide groepen uitgezwaaid
Na de lunch en nu doen we het vanmiddag verder rustig aan. Vanavond gaan we chocofonduen met twee jongenshuizen die in hetzelfde gebouw wonen. Ben benieuwd.