Vrijdag 30 januari

Vanmorgen nog eenmaal wezen ontbijten met de jongedames van het Living Water House. Na het ontbijt blijf ik altijd nog even aan de lege tafel zitten: mijn glas water is nog niet op. Deze keer kwam Ploy me naar buiten roepen. Aan het stenen tafeltje waar ik ’s avonds vaak zat, hebben we met zijn vieren (Ploy, Jam en Namwan) nog even na zitten te praten totdat Ploy werkelijk begon te bibberen van de kou. Ploy wil politieagente worden, Jam dokter en Namwan wil gids worden. Ze zijn nog jong, dus alles kan nog veranderen.

Om half acht ’s ochtends zijn Annette en ik aan zo’n stenen tafeltje gaan zitten op weg naar school. Vooral ook om Ged zijn nieuwe sponsor (Annette) alle goeds te kunnen laten toewensen (en Annette om nog even van haar sponsorkind te kunnen genieten). Veel kinderen kwamen ons een knuffel geven en van de bewoners van het Living Water House hebben we allerlei goede wensen in ontvangst mogen nemen. Ploy, Jam en Namwan hadden zelfs een vlinderdasje voor me gekocht. Dat werd me natuurlijk gelijk omgeknoopt. Erg leuk en heel lief allemaal.

We hebben nog een rondgang over het terrein gemaakt. De nieuwbouw nog eens goed bekeken en voor de derde en vierde maal complimenten in ontvangst mogen nemen van May over ons schilderwerk in Meaw’s kamer en de keuken.

Na de lunch zijn we door Kerry, Steph en Russel op het busstation afgezet. De bus vertrok zo’n 20 min later dan gepland en deed er geen 4,5 à 5 uur over maar 6 uur en kwam toch in Phrae aan. We hadden goede plaatsen, Annette aan het raampje aan de schaduwzijde van de rit, op stoelen die de hele reis een stoelmassage verzorgden, alleen niet per stoel in te stellen en de rugleuning kon helemaal plat zoals ik ervoer. Gelukkig zat er niemand achter me. Was natuurlijk wel een hilarisch moment. Voor ons en de Thai. Lachen!! We zijn drie bergruggen gepasseerd met behoorlijke stijgingen, dus l-a-n-g-z-a-a-m rijden. Ook wegens de wegwerkzaamheden vanuit Lomsak de eerste 10 km. We zaten natuurlijk lekker hoog en konden goed uitkijken. We hadden prachtige uitzichten, hier daar knalgroene rijstvelden, een ondergaande zon en een opkomende (hangende) maan. Mooie reis, maar lang. Na vijf uur had ik er genoeg van en de bus maakte weer stopneigingen. “Is dit Phrae?” vroeg ik aan de Thai met staanplaats naast me. “Ja” was het antwoord. “Het busstation?” Geen antwoord, maar toen we aanstalten maakten om uit te stappen, grepen een aantal hoogste klassen middelbare school in: “No,No,No”, het bleek een halte langs de “stoep” te zijn. Uiteindelijk hebben die meisjes ons op het goede busstation er uit gegooid. Toen eerst maar even afwateren en vervolgens na meer dan tien uur bij-wateren en bij-cola-en. Helaas geen Sharon. Dus getelefoneerd naar Kerry en die heeft Phrae gebeld en zodoende vervoer gestuurd. Het was John Scholten die kwam voorrijden met nog drie Australiërs en 4 kinderen. Eerst nog even fruit halen in de Mall en daar was een Swensen’s. Helaas al gesloten maar we konden nog wel een handijsje kopen. Al met al waren we dus om half tien in onze appartementen. Geprobeerd te Skypen, maar dat is de hele verdere avond mislukt. De internet verbinding is redelijk, maar Skype bakt er niets van helaas. Morgen proberen we het weer. Na nog een kop thee, hebben we onze bedjes opgezocht. Morgen om 8 uur gaan we fietsjes repareren.