Derde werkdag 30 januari

Verkorte versie
Vandaag is een deel van de weg door "the land" gestort. We zijn verder gegaan met schuren en verven van de metalen delen van de warandes van het Dutch House. De afval op de tweede woonlaag is met vrachtautootje afgevoerd. Gegeten hebben we bij een eetstalletje naast "the three ladies". Rob Dunk heeft ons thuisgebracht.

Die hards
Spannende dag vandaag. De betonwagens komen weer. Dat betekent dat er alleen maar ZWAAR werk moet worden verzet. De oprit van de openbare weg naar binnen loopt omhoog. Aan weerszijden staat de muur rondom het hele terrein. Voor dat oplopende deel wordt het beton gelijk naast de openbare weg gestort en moet dan met kruiwagens en trekkers (harken zonder punten, dichte plaat dus) omhoog gebracht worden. De eerste kruiwagen had een platte band, die deed niet meer mee. Gelukkig hebben de kruiwagens boven het wiel een oogje zitten. Deo had als taak met een haak de mash van de grond in het beton te trekken. Richard (voor geen kleintje vervaard) en Ron kregen de kruiwagens niet over de ongelijke grond en de mash naar boven geduwd. Deo gebruikte dan zijn haak om de kruiwagens de hoogte op te slepen. Leeg storten en weer naar de cementwagen. Pfoeh wat een werk. De andere Aussies verdeelden met harken zonder tanden het beton van de cementwagen vandaan naar de randen van de aan te leggen weg. Boven aangekomen kwamen de cementwagens over het terrein en moesten dan in een paar keer steken hun lading lossen. Richard zwaaide de betongoot heen en weer en hij en ik trokken de mash van de grond in het beton. Zo gauw het beton uit de goot valt, moet je de mash omhoog trekken, dat betekent dat je vlak bij de goot staat en liefst in de uitstroomrichting. De goot stond soms nogal hoog en dan spettert dat beton enorm. Na drie cementwagens zaten mijn overall en pet onder het beton en zat het beton zelfs over mijn hals en gezicht. Het zat zelfs IN mijn oor. Ik was heel moe en had niet veel zin om nog wat te doen. Ik ben denk ik wat te hard van stapel gelopen. Moet even rustig aan doen.

Met zijn vieren een pot verf delen en twee ladders terwijl het merendeel van de te schuren binten ruim boven je hoofd zitten, dat zag ik niet zo zitten. Ik ben dus maar een beetje gaan rondlopen en heb hier en daar mijn diensten aangeboden. De weg loopt voor het Dutch House langs en bij de ingang moest nog een oprit worden voorbereid naar de deur. Josh had twee stukken staalplaat gehaald en die moesten we met de hand buigen in een ronde vorm zodat je een vloeiend verloop krijgt van de weg naar de oprit. Dat was niet eenvoudig. Die van hem was vloeiender dan die van mij. Geholpen met de platen in de (keiharde) grond te werken en beetje plaat gebogen.

Boonsili en Sunny waren in de eetzaal bezig de kieren tussen plafond en muur dicht te smeren. Hadden ze een handig apparaat voor. Even staan kijken en een babbeltje gemaakt. In de keuken was een van de Australische meisjes bezig om de schroefgaten in het plafond dicht te smeren op een verrijdbare steiger. Zij bewoog de steiger voort door heen en weer te springen. Ik heb haar even voortgeduwd terwijl zij als een razende links en rechts schroefgaten dichtsmeerde. In de wasruimte zijn trouwens aansluitingen voor liefst 10 wasmachines. Weer buiten gekomen zag ik Deo (de Thaise lasser) bezig om zonder hulp de eerste paal van het tweede meisjeshuis vast te lassen. Dat lukt niet in je eentje, dus heb ik de paal loodrecht vast gehouden en hij legde dan de hechtlasjes. Toen alle hechtlasjes waren gelegd, stond de paal toch nog uit het lood. Stevig duwen (ik) hielp niet. Hard duwen (Deo) brak de lasjes en toen nog een poging. Die lukte wel. Aan het eind van de dag stonden de vier hoekpalen van het tweede meisjeshuis overeind.

Dan maar weer terug naar onze eigen klus. De dames durfden de ladders (een gammele en een stevige) niet in het zand (is keiharde klei) te zetten. Dus de ladders bleven op de warande en de buitenkant van de binten werd op gevoel geschilderd. De andere dame controleerde dat en gaf aanwijzingen. Ze hadden een roller en een kleine kwast in gebruik en die wisselde regelmatig van eigenaar. Zodanig dat zo min mogelijk ladder op ladder af moet worden gegaan. Ik heb een groot leeg verfblik omgedraaid en ben op de klei gaan zitten en heb het aanwijzigingen geven overgenomen. Het schilderen ging toen sneller. Ik heb zelf ook nog wat geschilderd, maar dat was verkeerd. De dames moesten langs mijn schilderwerk reiken om hun stukje te schilderen. Het is groene verf en de dames hadden er heel wat van op hun armen en handen zitten. Thinner lostte dat weer op.

Er lag in de voortuin een hoop afval. Ook op de plaat beton van het tweede meisjeshuis was een afvalberg en natuurlijk de afval op de tweede woonlaag van het jongenshuis die wij de eerste werkdag hadden gecreeerd. Om een uur of vier kwamen er een shovel en een klein vrachtautootje het terrein oprijden. Die hebben het afval uit de voortuin en de betonplaat verwijderd. Tegen vijven werd er een vrachtautootje tegen het jongenshuis geparkeerd en kon iedereen zijn frustraties uitleven door het afval van de eerste verdieping in de laadbak te gooien. Dat is met veel plezier gebeurd.

Henny heeft zich bezig gehouden met schuren. Daarna is hij met water gaan spelen. Omdat het hier zo warm is, droogt het beton aan de bovenkant te hard en dan krijg je barsten. Als het beton begint te drogen moet je het tot zonsondergang nat houden. Vorig jaar gebeurde dat met een lullig straaltje water uit een tuinslang die minstens vijf meter van het beton eindigde, nu was er een flinke waterstraal beschikbaar, een lange slang en niet zo'n groot oppervlak beton. Dus Henny begon bij de oprit tot voor het Dutch House en dan weer terug, etcetera.

De avondmaaltijd. Iedereen (niet alleen ik gelukkig) was erg moe. Zin uit eten te gaan was bij de Aussies afwezig. Ze gingen (lopend) naar de afhaalkip en daar deden ze het dan mee. Henny en ik hadden daar niet zo'n zin in. We hebben vorig jaar een pizzafestival in het gele huis (kantine) meegemaakt en dat hoefde voor ons niet echt meer. Henny stelde voor naar de Three Ladies te gaan (PadThai natuurlijk). Van daar zouden we dan met een taxi naar het hotel gaan. Kan niet zei Ron. Het is buiten het centrum en daar mag je geen taxi aanhouden. Dan vragen we toch of een van de Ladies een taxi voor ons kan bellen. Lukt je niet. Ron zag af van zijn afhaalkip en ging met ons mee. Hij nam het telefoonnummer van Jason mee. Jason is longterm volunteer en zit op het centrum. Die kan dan een taxi bellen en in het Thai uitleggen waar we uit hangen. Zo gezegd zo gedaan. Annette en Corrie hadden ook geen zin in afhaalkip en zo hoefde Corrie ook niet alleen terug te lopen naar het land. Rob Dunk kwam uit zijn kantoor en wilde ook mee. Hij zou ons dan na het eten bij het hotel afzetten, want hij ging dan naar zijn vrouw Jean die de Australische scepter zwaait in het huidige centrum (en dat is tien minuten lopen vanaf het hotel). Wij dus met zijn vijven op weg. Het is een kwartiertje lopen. Helaas, de Three Ladies was gesloten. Iets verder was ook zo'n eethuisje. Zo'n eethuisje heeft maar een paar gerechten. Wil je wat anders eten, dan ga je naar de buurman, want die eettentjes staan vrijwel naast elkaar. OK er waren twee gerechten verkrijgbaar. De een kostte THB 35 en de ander THB 40 (delen door 40 voor euro's). De omschrijving was in het Thai. Niet te begrijpen natuurlijk. Dus Annette bestelde in het Engels ondersteund door wijzen op de aan het eetstalletje opgehangen kaart twee gerechten van 35 en drie van 40 baht. We zouden wel zien wat we te eten kregen. Er werden twee tafeltjes aan elkaar geschoven, vijf plastic krukjes er omheen en afwachten maar. In zo'n tentje krijg je meestal een glas of mok of plastic beker water. Drank haal je ergens anders. Aan de overkant was een seven/eleven. Ik er heen voor een bier, een cola ongezond een cola fantastisch lekker en een ijskoffie. Die idioten rijden hier nog steeds aan de verkeerde kant van de weg. Dus heel voorzichtig en lang wachten. Toen ik terugkwam met de drank had Corrie een bord eten voor zich. Ze wilde wachten met aanvallen, maar als iedereen te eten heeft (men maakt het gerecht voor gerecht klaar en serveert direct uit, groter is die "keuken" niet) zou Corries eten koud zijn. Dus Corrie begin maar, ons eten komt zo. Nou net als dat busje, dat kwam ook nooit. We zagen diverse mensen die na ons hadden besteld met hun etenswaren (take away wordt vaak gedaan) weer vertrekken en richting onze tafeltjes kwam maar niks. Juffrouw aangeklampt. Wijzen op Corrie. Annete bewoog haar wijsvinger afwissselend naar Corrie (ja knikkend) Annettes mond en ons (ook ja knikkend). Geen andere reactie dan de bekende Thaise glimlach en nog steeds geen eten. Juffrouw nog een keer roepen. Naar Henny wijzen en knorren als een varken. Naar Ron en Annette wijzen en "tok ,tok, tok" zeggen en zittend de vogeltjesdans uitvoeren. Ja dat werd gesnapt. We kregen te eten. Ik wilde alleen maar witte rijst (ik voelde me niet zo lekker) en had gezien dat die uit een rijstpan kwam die achter ons stond opgesteld. Juffrouw loopt op een gegeven moment naar de rijstpan met een bord in haar hand en komt dus terug met een bordje rijst. Juffrouw aangesproken, viendelijk gelachen en het bord rijst uit haar handen genomen en voor me neer gezet en weer vriendelijk gelachen. Zo ik had ook te eten. Juffrouw kwam me even later een vork en lepel brengen.

Ron heeft Corrie naar het dameshuis op the land gebracht en Rob heeft ons voor het hotel afgezet. Het was weer een enerverende dag.