Wauw wat een dag

Vanochtend een beetje uitgeslapen en tijdens het ontbijt de planning doorgesproken. We zijn gestart met een wandelingetje naar het oude centrum om te zien of er nog iets bekends was. Naast een achtergelaten groene speelolifant herkenden we nog de watertoren en de vanwege dieven van prikkeldraad voorziene achtermuur. Een groot gebouw wordt daar nu naast gebouwd, dus wij hadden daar niets meer te zoeken. Op de weg terug geprobeerd wat ATM-machines geld af te troggelen. Dat is niet gelukt, dus een uitdaging voor later vandaag. Gelukkig hebben we beiden een voorraadje Thaise baht bij ons en kunnen we daarmee even vooruit. Terug in het hotel onze kluskleren gepakt, want er zou een verfklusje klaar liggen. Met de taxi en de onmisbare tekening zijn we snel op het nieuwe centrum gekomen. Alle taxichauffeurs zijn bereid ons daar te brengen, maar omdat het een buitenwijk van Khon Kaen is, weet niet elke chauffeur daar goed de weg. Natuurlijk werden we daar verwacht, want dat hadden we gisteren met Rob Dunk, grondlegger van Mercy International, afgesproken. Met hem en met Tim Wade (uit Ierland) lekker bijgekletst over de plannen met dit centrum, de problemen met opgroeiende kinderen en de komst van nieuwe (kleine) kinderen. Leuk om te horen dat ze hier eigenlijk dezelfde problemen hebben als overal. Lieve kinderen, kinderen die soms moeilijk te handhaven zijn, kinderen die hun eigen weg willen gaan, etc. Er zijn het afgelopen jaar zo’n 8 jong volwassenen min of meer hun eigen weg gegaan en niet allemaal succesvol hetgeen bij de leiding de vraag oproept “Hebben we wel genoeg gedaan voor deze kinderen?” en het was te merken dat ze dat goed bezighoudt. Ze hebben wel allemaal de middelbare school afgemaakt, wilden niet verder studeren. De jongens hebben een aantal maanden bij House of Mercy Foundation in loondienst gewerkt en zijn dan toch vertrokken naar familie, naar een andere jeugdopvang of weggestuurd (eentje) omdat hij niet te handhaven was. De vertrokken jongedames zijn weer teruggekeerd naar hun familie of met vriend een bedrijfje (kapperszaak) in Bangkok begonnen. Tsja, ook hier vliegen de kinderen uit en net als in een gezin hoop je dat ze goed terecht komen.

De Thaise lunch bestond (natuurlijk) uit rijst met een prutje, vandaag iets met gebakken vis en groenten. Lekker! Adelbert heeft een Engelstalig fotoboek meegenomen over de bouw van het centrum en dat werd erg enthousiast ontvangen. Annette overhandigde een kaars namens Zoetermeer Noord, en Rob vond dat heel plezierig, want zoiets geeft een band over en weer.

Tja, en dan wacht het werk. Door de komst van nieuwe ukkies moeten er ook bedden op ukkies-maat komen. Sinds een paar weken is er een baby, een jongen, van 2 mnd en morgen komen er een baby van 3 mnd en een meisje van 2 jr bij (zusjes) uit de sloppenwijk van Bangkok. En er stonden drie bedjes in de volle zon voor ons te wachten, die geschuurd en gelakt mochten worden. Geïmporteerd uit LomSak, Phetchabun. Het schuren deden we natuurlijk in de schaduw, want anders wordt het toch wel erg warm. En het lakwerk werd met de verfspuit gedaan. Geen van beiden daarmee ervaring, maar de klusjesman deed het voor. En Annette maakte hem de verfspuit al snel afhandig en heeft bijna drie bedjes en de er onder liggende bodem van een rode verflaag voorzien. En Adelbert, hij schuurde voort... Inmiddels was het tegen half zes, en we hebben afgesproken met de meiden uit het Dutch House uit eten te gaan.

Zij mochten kiezen, dus het werd een soort steak house (Sizzler) in het Central Plaza. Lekker buikje rond gegeten en ondertussen met Somo, On, SaiJai, Maht en Moo gesproken over hun school (allemaal vervolgopleiding van accountancy, apothekersassistente, kinderopvang, mode tot civiel ingenieur, niveau MTS/HTS). Ik vind dat een hele prestatie van Mercy International. Kinderen en dan in dit geval meisjes die als HIV kind indertijd bij de vuilnisbak zijn gedumpt toch te kunnen afleveren met een heel behoorlijk diploma op zak. Petje af voor Mercy! De leeftijden van deze meiden liggen tussen de 17 en 18 jaar en ze moeten nog een paar jaar studeren, maar ze hebben er zin in; weten al wat voor functie ze later willen gaan bekleden in het bedrijfsleven. Verder hebben we het over hun en ons lievelingseten gehad (sushi, saté, etc). Reuze leuk en heel gezellig. Gelukkig was long term vrijwilliger Angela paraat om te vertalen waar nodig (en het was echt wel eens nodig). Na afloop op weg naar de auto langs de verdieping met de banken. Alom ATM’s en het pinnen lukte zowaar.

Al met al een prima dagje waar we met een goed gevoel op terugkijken. Vooruitkijkend naar morgen: niet met de streekbus, maar met de minibus naar LomSak/Petchabun.